Wind en regen spoken door het nachtelijke bos. De laatste blaadjes moeten eraan geloven. Hier past geen sereniteit, hier brandt de revolutie! Fotografisch gezien mag het dus allemaal wat minder gepolijst. Zeg maar gerust, wat rauwer. Bart Siebelink trok er bij nacht en ontij op uit met statief en flitser. Gewoon om eens wat te experimenteren met extreem licht én extreem weer. Dat leidde tot deze fotografische getuigenissen van de dramatische chaos, waarmee de weergoden afrekenen met de zomer.

Om te beginnen dit groepje bomen (eik en beuk) dat van onder naar boven is gefotografeerd. Wat mij trof waren de laatste blaadjes die als losse spikkels door het beeld rondwaren. Wachtend op het fatale windvlaag. Ook fraai om te zien hoe de stammen onbewogen blijven, terwijl de kruinen heen en weer zwiepen in de wind. Vooral bij de beuk aan de linkerkant ontstaat door de roestbruine kleur van de blaadjes een vlammend effect. Om toch nog wat orde in deze chaos te houden staan de stammen enigszins symmetrisch. Niet iedereen zal deze foto mooi vinden, dat hoeft voor mij ook niet. Zolang hij de experimenteerdrift maar prikkelt en de rauwe energie van de elementen maar enigszins voelbaar is.

Hierboven hetzelfde gegeven, maar dan toegepast op een andere, meer vrijstaande boom. Dat geeft een wat rustiger compositie. Hierbij is een 35mm groothoeklens gebruikt op statief met een invulflits op het tweede gordijn. Wat opvalt is de oranje kleur van de lucht; het gevolg van het vele kunstlicht dat een ware koepel van strooilicht vormt boven al onze dorpen, steden, snelwegen en industriegebieden. Dat is waarom de nachten in Nederland allang niet echt donker meer zijn en we nooit ervaren hoe het is om geen hand voor ogen te kunnen zien. Houd er rekening mee dat je die oranje kleur met het blote oog aanvankelijk niet ziet, het is de camera die dat voor je onthult. Een ander opvallend element is dat het flitslicht zichtbaar maakt in hoeverre de takken zich gedurende de sluitertijd hebben bewogen op de wind. Het beeld doet denken aan zo'n ouderwetse Chinese pentekening (en ook een beetje aan de doorwerkte landschappen van Hercules Seghers).

Hierboven een wat rustiger standpunt, waarvoor ik speciaal een bosrand heb opgezocht. De camera registreert ’s nachts veel meer vorm, kleur en detail dan het blote oog. Dat maakt nachtopnamen met lange sluitertijd altijd zo wonderlijk en verrassend. Maar let op: vaak vallen dit soort foto's op het beeldscherm erg donker uit. Dan is het achteraf nodig om in de nabewerking de belichting fors op te schroeven. Vervolgens moet je ook de daardoor ontstane ruis wegwerken. Het enige waarop je in het veld moet letten bij nachtopnames is dat je in aan de linkerkant van je histogram nog wel wat beeldinformatie overhoudt. 

Ook op macro-gebied manifesteert zich het nachtelijke geweld. Deze inktzwammetjes wist ik in het bos te staan. Ik heb er drie kleine lampjes achter geplaatst om zeker te weten dat hun contouren scherp zouden worden geprojecteerd. Dat gebeurt overigens alleen als je opzettelijk verkeerd focust. Dus niet scherpstellen op de gebruikelijke manier, maar op een denkbeeldig punt veel dichterbij. Dan ontstaan deze wonderlijke silhouetten die aquarel-achtig aandoen.

Toen ik de hele opsteling na een kwartier eindelijk goed in positie had en ik op de inmiddels kletsnatte bosbodem ging liggen om mijn zoekerbeeld te checken, bleek ik de zonnekap te hebben vergeten. Die beschermt namelijk ook goed tegen de regen. Maar nu dus niet, met als gevolg dat er regendrupels op mijn lens zaten. Meteen verwijderen? Misschien wel niet, ik vond ik ze eigenlijk wel spannend. Bovendien betekenisvol, omdat je er met een beetje fantasie ook tranen in kan zien, of inktvlekken. Lekker smerig, waarom ook niet?

Bart Siebelink